Acewicz, M. (2012). Czynniki wiążące autorytetu. Economy and Management, 4(3), 7–23.
Akdoğan, Y. (2018). Political Leadership and Erdoğan. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing.
Antoszewski, A. (2007). Przywództwo polityczne. W B. Szmulik & M. Żmigrodzki (Red.), Wprowadzenie do nauki o państwie i polityce (s. 497–513). Lublin: UMCS.
Antoszewski, A. & Herbut, R. (2004). Leksykon politologii wraz z Aneksem o: reformie samorządowej, wyborach do sejmu, prezydenc-kich oraz gabinetach rządowych. Wrocław: Wydawnictwo ALTA 2.
Arık, I. & Yavuz, C. (2015). The Importance of Leadership in Interna-tional Relations (Recep Tayyip Erdogan Sample). International Jo-urnal of Research In Social Sciences, 4 (9), 142–148.
Babiak, J. (2008). Cechy przywódcze jako determinanty sukcesu or-ganizacyjnego: odradzający się kierunek w badaniach przy-wództwa w organizacji. Przegląd Psychologiczny, 51(1), 87–97.
Bakiner , O. & Baser, B. (2014). The 2014 Presidential Elections in Turkey: Old Wine in a New Bottle?. Ethnopolitics Papers, 31. http://www.ethnopolitics.org/ethnopolitics-papers/EPP031.pdf.
BBC. (2019). The Arab world in seven charts: Are Arabs turning their backs on religion?. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-48703377.
Bekdil, B. (2017). Why Does the Average Turk Love Erdoğan?. BESA Center Perspectives Paper, 67. https://besacenter.org/perspectives-papers/erdogan-popularity/.
Castaldo, A. (2018). Populism and competitive authoritarianism in Turkey. Southeast European and Black Sea Studes, 18(4), 467–487.
Celep, Ö. (2014). Intra-Party Autocracy of Turkey’s Party System. http://dspace.epoka.edu.al/handle/1/1000.
Chmielowska, D. & Sobczak, M. (2016). Demokracja po turecku. Stu-dia Europejskie, 4, 205–232.
Chodubski, A. (2017). Reżim autorytarny jako model sprawowania władzy politycznej. W M. Rachwał (Red.), Współczesne oblicza władzy politycznej. Wybrane Zagadnienia (s. 21–30). Poznań: Wy-dawnictwo UAM.
Chudziak, M. (2016). Turcja po puczu: krucha jedność narodowa. https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2016-07-27/turcja-po-puczu-krucha-jednosc-narodowa
Chudziak, M. (2017). Pucz jako mit założycielski Filary ideologiczne Nowej Turcji. https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/_pw_66_pucz-jako-mit_net_0.pdf.
Danforth, N. (2020). The Outlook for Turkish Democracy: 2023 and Beyond. https://www.washingtoninstitute.org/media/632.
Defence24. (2016). Próba zamachu w Turcji. Media: „władze odzysku-ją kontrolę”. https://www.defence24.pl/proba-zamachu-w-turcji-media -wladze-odzyskuja-kontrole.
Eissenstat, H. (2017). Erdoğan as Autocrat: A Very Turkish Tragedy, The Project on Middle East Democracy. http://pomed.org/wp-content/uploads/2017/04/erdogan_as_autocrat.pdf.
Emerson, M. & Tocci, N. (2004). Turkey as a Bridgehead and Spear-head Integrating EU and Turkish Foreign Policy. EU-Turkey Working Paper, 1.
Esen, B. (2022). The Opposition Alliance in Turkey: A Viable Alternative to Erdoğan?. https://www.swp-berlin.org/en/publication/the-opposition-alliance-in-turkey-a-viable-alternative-to-erdogan.
Günsoy, F. (2015). Turcja, obywatelstwo a teologia polityczna Carla Schmitta. Studia Krytyczne, 1, 64–72.
Hartliński, M. (2016). Przywództwo polityczne wprowadzenie. Olsztyn: Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmiń-sko-Mazurskiego.
Karagöz, S. (2014). It’s either presidential or semi-presidential system for Turkey. https://www.dailysabah.com/columns/serdar_karagoz/2014/08/19/its-either-presidential-or-semipresidential-system-for-turkey.
Kingsley, P. (2016). ‘We see him as one of us’: why many Turks still back authoritarian Erdoğan. https://amp.theguardian.com/world/2016/jul/20/we-see-him-as-one-of-us-why-many-turks-still-back-authoritarian-erdogan.
Kortas, M. (2008). Obrazy przywództwa politycznego na poziomie regionalnym. Folia Sociologica, 33, 68–118.
Letsch, C. (2011). Recep Erdogan wins by landslide in Turkey’s general election. https://www.theguardian.com/world/2011/jun/13/recep-erdogan-turkey-general-election.
Liszkowska, D. (2021). Political leadership of Recep Tayyip Erdoğan in selected analytical categories. Przegląd Europejski, 3, 149–167.
Marszałek-Kawa, J. & Burak, A. (2018). The Political System of the Republic of Turkey, Past and Present. Przegląd Politologiczny, 23(3), 95–108.
Matusiak, M. (2015). Wielki skok Turcja pod władzą Erdoğana. https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/pw_51_pl_wielki-skok_net.pdf.
Mizińska, J.(1997). Autorytet: przywódca czy przewodnik?. Ethos, 1, 210–218.
Murawski, K. (1997). Czy autorytety w Polsce upadają? Przyczynek do teorii suwerenności. Ethos, 1, 133–143.
Nowa Konfederacja. (2017). Turcji problemy z Zachodem. https://nowakonfederacja.pl/turcji-problem-z-zachodem/.
OSW. (2016). Nieudany pucz w Turcji i jego następstwa. https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2016-07-18/nieudany-pucz -w-turcji-i-jego-nastepstwa.
Özbudun, E. (2014). AKP at the Crossroads: Erdoğan’s Majoritarian Drift. South European Society and Politics, 19(2), 155–167.
Özgül, B. (2015). Türkiye Nasıl Bir Siyasi Liderlik Istiyor?. Toplum ve Demokrasi, 9(19–20), 149–176.
Piórkowski, P. (2016). Autorytet – Idole, pozory, eksperci i celebryci. Stare Miasto: Wydawnictwo Witanet.
Robins, P. (2007). Suits and Uniforms: Turkish Foreign Policy since the Cold War. Washington: University of Washington.
Sayarı, S. Recenzja książki: John M. VanderLippe, The Politics of Turkish Democracy: İsmet İnönü and the Formation of the Multi-Party Sys-tem, 1938–1950. https://research.sabanciuniv.edu/id/eprint/746/1/3011800000199.pdf.
Selçuk, O., Hekimci, D. & Erpul, O. (2019). The Erdoğanization of Turkish politics and the role of the opposition. Southeast European and Black Sea Studies, 19(4), 541–564.
Smolo, E. (2021). Personalization of Politics. A comparative analysis of the impacts on democratization and autocratization in Serbia, Croatia, and Montenegro. Sarajevo: Friedrich-Ebert-Stiftung.
Statista. (2020). World leaders with the most Twitter followers as of June 2020. https://www.statista.com/statistics/281375/heads-of-state -with-the-most-twitter-followers/.
Szymański, A. (2016). Zmiana prawa wyborczego na urząd prezy-denta w Turcji – postęp w procesie demokratyzacji?. Białostockie Studia Prawnicze, 20(A), 71–87.
Ünveren, B. (2022). Turkey’s opposition desperately seeks an electable leader. https://www.dw.com/en/turkeys-opposition-desperately-seeks-an-electable-leader/a-63109589.
Wasilewski, K. (2017a). Turcja na drodze do systemu prezydenckiego. https://pism.pl/publikacje/Turcja_na_drodze_do_systemu_prezydenckiego.
Wasilewski, K. (2017). Turcja w procesie przemian: wnioski dla strategii UE. https://pism.pl/publikacje/Turcja_w_procesie_przemian__wnioski_ dla_strategii_UE.
Wasylewicz, M. (2016). Autorytety medialne – starcie czy wsparcie (?) autorytetów realnych współczesnej młodzieży. Lubelski Rocz-nik Pedagogiczny, 35(1), 99–109.
Wódka, J. (2013). Polityka zagraniczna „nowej” Turcji. Implikacje dla partnerstwa transatlantyckiego. Warszawa: ISPAN.
Wódka, J. (2015). (De)europeizacja tureckich partii politycznych: aspekty instytucjonalne i transnarodowe. W A. Cianciara, A. Burakowski, Olszewski, P. & Wódka, J. (Red.), Europeizacja par-tii politycznych i grup interesu. W wybranych państwach Partnerstwa Wschodniego i kandydujących do Unii Europejskiej (s. 141–182). Warszawa: ISPAN.
Ziółkowski, J. (2008). Redukcja autorytetu w procesach specjalizacji i profesjonalizacji. Świat idei i polityki, 8, 56–68.
Żyro, T. (2007). Wstęp do politologii. Warszawa: Wydawnictwo Nau-kowe PWN.