Przemysł zbrojeniowy jest jedną z nielicznych przemysłowych wysepek zdezindustrializowanej gospodarki Polski. Wobec politycznej konieczności prowadzenia kreatywnej polityki przemysłowej w ramach wspólnego rynku Unii Europejskiej, a także szans, jakie daje program modernizacji Sił Zbrojnych RP, potencjał „zbrojeniówki” powinien być odpowiednio wykorzystany zarówno do celów bezpieczeństwa państwa, jak i odbudowania potencjału wytwórczego, badawczo-rozwojowego czy edukacyjnego naszej gospodarki. Powodzenie takiej operacji wymaga jednak dalekosiężnej i przemyślanej polityki Ministerstwa Obrony Narodowej oraz umiejętności jej skoordynowania z politykami
projektowanymi przez Ministerstwa Gospodarki, Skarbu Państwa i Nauki. To z kolei wymaga nie tylko lepszych procedur (reaktywacja międzyresortowego ciała w rodzaju Komitetu Spraw Obronnych Rady Ministrów), lepszych kadr, ale także umiejętności stworzenia nieformalnych sieciowych powiązań interesów różnych sektorów gospodarki i administracji.
Słowa kluczowe: polityka obronna; polityka przemysłowo-zbrojeniowa; reindustrializacja; koordynacja; technologia; podwójne zastosowanie; bezpieczeństwo dostaw
Zasady cytowania
Licencja
Uwagi dotyczące praw autorskich
Autorzy publikujący w tym czasopiśmie wyrażają zgodę na następując warunki:
Wyraża się zgodę i zachęca autorów do publikacji ich tekstu w Internecie (np. w repozytorium instytucji lub na jej stronie internetowej) przed lub podczas procesu składania tekstu jako, że może to prowadzić do korzystnych wymian oraz wcześniejszego i większego cytowania opublikowanego tekstu (Patrz The Effect of Open Access). Zalecamy wykorzystanie dowolnego portalu stowarzyszeń badawczych z niżej wymienionych: