Wraz z nastaniem transformacji polityczno-ustrojowej w Polsce zagadnienie polityki historycznej wróciło do łask polskiej humanistyki oraz nauk społecznych. Opowieść o przeszłości Polski, Polaków oraz – szerzej – Europy i Europejczyków zyskała wymiar utylitarny. Dyskurs na temat polityki historycznej pojawił się w przestrzeni publicznej i był kontynuowany – jak trafnie zauważa Katarzyna Kącka z toruńskiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika – na co najmniej trzech płaszczyznach: politycznej, intelektualnej oraz akademickiej (Kącka, 2015, s. 60). Początkowo debata na temat polityki historycznej, niestety, została zdominowana przez ludzi ze świata polityki. Za sprawą przekazów medialnych można było odnieść – całkiem słuszne – wrażenie, że pozostałe dwa przenikające się nawzajem formaty intelektualny i akademicki oddały pole politykom. Ci ostatni zresztą, nierzadko opierając się na – niewłaściwie rozumianej – polityce historycznej, budowali własne narracje mające służyć doraźnym celom politycznym i pomijali przy tym interesy narodowe....
Zasady cytowania
Licence
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International License.
Authors who publish with this journal agree to the following terms:
Authors are permitted and encouraged to post their work online (e.g., in institutional repositories or on their website) prior to and during the submission process, as it can lead to productive exchanges, as well as earlier and greater citation of published work (See The Effect of Open Access). We advise to use any of the following reserach society portals: