Wraz z nastaniem transformacji polityczno-ustrojowej w Polsce zagadnienie polityki historycznej wróciło do łask polskiej humanistyki oraz nauk społecznych. Opowieść o przeszłości Polski, Polaków oraz – szerzej – Europy i Europejczyków zyskała wymiar utylitarny. Dyskurs na temat polityki historycznej pojawił się w przestrzeni publicznej i był kontynuowany – jak trafnie zauważa Katarzyna Kącka z toruńskiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika – na co najmniej trzech płaszczyznach: politycznej, intelektualnej oraz akademickiej (Kącka, 2015, s. 60). Początkowo debata na temat polityki historycznej, niestety, została zdominowana przez ludzi ze świata polityki. Za sprawą przekazów medialnych można było odnieść – całkiem słuszne – wrażenie, że pozostałe dwa przenikające się nawzajem formaty intelektualny i akademicki oddały pole politykom. Ci ostatni zresztą, nierzadko opierając się na – niewłaściwie rozumianej – polityce historycznej, budowali własne narracje mające służyć doraźnym celom politycznym i pomijali przy tym interesy narodowe....
Słowniki społeczne ; Polityka historyczna
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Uwagi dotyczące praw autorskich
Autorzy publikujący w tym czasopiśmie wyrażają zgodę na następując warunki:
Wyraża się zgodę i zachęca autorów do publikacji ich tekstu w Internecie (np. w repozytorium instytucji lub na jej stronie internetowej) przed lub podczas procesu składania tekstu jako, że może to prowadzić do korzystnych wymian oraz wcześniejszego i większego cytowania opublikowanego tekstu (Patrz The Effect of Open Access). Zalecamy wykorzystanie dowolnego portalu stowarzyszeń badawczych z niżej wymienionych: