Wysuwane w ostatnich latach tezy dotyczące kryzysu demokracji konstytucyjnej i liberalnego konstytucjonalizmu stanowią zachętę do przemyślenia na nowo problemu normatywnych granic władzy politycznej. W podnoszonych dyskusjach eksponowane są legalność i skuteczność jako podstawowe formalne wartości prawa, sądowe gwarancje praw i wolności jednostki, ochrona praw mniejszości przed aktualną większością parlamentarną realizowana drogą sądowej kontroli konstytucyjności prawa. Zarazem wciąż aktualny jest namysł nad poprzedzającymi prawo stanowione źródłami prawomocności, ukierunkowany na przedpozytywny ład normatywny lub naturalne uprawnienia jednostkowe. Chcielibyśmy w związku z tym postawić między innymi pytania: jakie są możliwe granice decyzji podejmowanych przez większościowego ustawodawcę? Czy diagnozowane we współczesnej republice demokratycznej „psucie konstytucji” (constitutional rot) może być uznane za odpowiednik zagrażającego klasycznej republice „zepsucia” (corruzione)? Jakie wskazać można źródła współczesnego kryzysu wartości i instytucji liberalno-demokratycznych? Czy można wskazać alternatywne źródła kryzysu współczesnego konstytucjonalizmu? W jakim kierunku prowadzi współczesny namysł nad reinterpretacją zasady podziału władz?